«وا حسیناه»

هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة
«محال است تَن به ذلّت دهیم»
 روزی که مصیبت عظیمی بر شیعیان وارد شده است. مصیبتی که تاریخ مشابه آن را سراغ نداشته است. سردارانی، سپاه عظیمی را به سوی جهنم رهبری می‌کردند و امام معصومی لشکر کم تعداد خود را به بهشت بشارت می‌داد سید شباب اهل جنت به شهادت می‌رسد، خاندان آل طه به اسارت در می‌آیند و صحنه‌های شهادت، خون، نیزه، عطش و اطفال، تازیانه و سرهای بریده، آه از اسارت و شام، آه از خرابه.
حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود، اما افسوس که به جای افکارش زخم‌های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را بی آبی نامیدند. پیروزی به زنده ماندن در میدان نبرد نیست. پیروزی به زنده ماندن قرن‌ها پس از صحنه و میدان نبرد است.