«وا علیاه»

در این روز آب در خیمه‌های سید الشهداء (ع) نایاب شد.
«خوارزمی » در مقتل الحسین و «خیابانی » در وقایع الایام نوشته‌اند که در روز هشتم محرم امام حسین (ع) و اصحابش از تشنگی سخت آزرده خاطر شده بودند. بنابراین امام (ع) کلنگی برداشت و در پشت خیمه‌ها به طرف قبله، زمین را کند، هنگامی که خبر این ماجرا به عبیدالله بن زیاد رسید، پیکی نزد عمر بن سعد فرستاد که: به من خبر رسیده است که حسین چاه می کند و آب بدست می آورد. به محض اینکه این نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد و کار را بر حسین و یارانش سخت بگیر. ابن سعد دستور وی را عمل نمود. اباعبدالله الحسین و عمر بن سعد شبانه با هم دیدار داشتند. در این ملاقات «عمر بن سعد» هر بار در برابر سؤال امام (ع) که فرمود «آیا می‌خواهی با من مقاتله کنی؟»، عذری آورد، حضرت هنگامی که مشاهده کرد، عمر بن سعد از تصمیم خود باز نمی‌گردد، از جای برخاست. پس از این ماجرا، «عمر بن سعد» نامه‌ای به «عبیدالله» نوشت و ضمن آن پیشنهاد کرد که حسین (ع) را رها کنند؛ چرا که خودش گفته است که یا به حجاز بر می‌گردم یا به مملکت دیگری می‌روم، «عبیدالله» در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، «شمر بن ذی الجوشن» سخت برآشفت و نگذاشت «عبیدالله» با پیشنهاد «عمر بن سعد» موافقت کند.